Niet voor uitzending Review - Absoluut voor uitzending

 Je begint als Alex, een bescheiden conciërge bij de National Nightly News-studio's, totdat je de montagekamer binnenwandelt en een telefoontje krijgt van Dave, die je vertelt dat hij wil dat je de nacht overneemt. Deze nieuwe functietitel komt op een moeilijk moment, aangezien een groep die bekend staat als Advance onlangs de macht heeft overgenomen en snel is begonnen met het doorvoeren van massale nieuwe hervormingen, te beginnen met de herverdeling van rijkdom. De twee nieuwe premiers, de een een dronken kerel en de ander een overdreven opgewekt meisje, houden een persconferentie om de basis te leggen voor deze nieuwe toekomstvisie. Dan laat Dave je weten dat zijn veerboot is aangekomen en dat het onwaarschijnlijk is dat hij zal terugkeren, dus het werk is nu van jou. Weet je, dat is bijna precies hoe ik deze recensiebaan kreeg.

Het is duidelijk dat het moeilijk zal worden voor Advance bij het uitvoeren van hun nieuwe concepten. De eerste tekenen van problemen op het werk verschijnen echter wanneer u wordt gevraagd om iets op de blauw getinte censuurgrafiek te censureren, niet alleen de gemarkeerde rode godslastering. Als je je op de taak concentreert, zul je niet merken dat alles wat blauw is anti-regeringsretoriek is of iets dat zelfs maar verwijst naar de waarden van Advance.

Je hebt veel controle over hoe onderwerpen achter het bureau worden weergegeven, dankzij de beelden die je gebruikt in koppen, de spraak die je censureert, de camerahoeken die je kiest en zelfs de advertenties die je plaatst. Mensen zullen uiteindelijk beginnen terug te vechten tegen de nieuwe regering, en je zult in de vreselijke positie worden geplaatst dat je moet kiezen tussen hen steunen door hun woorden door te laten, of op veilig spelen en je familie steunen. En het is niet zo dat Advance alleen als een slechterik wordt getoond; ze hebben een aantal goede ideeën en doen iets goeds, maar tegen welke prijs? In het begin zijn de tijdsprongen maar een paar dagen, maar het duurt niet lang of er vliegen enorme tijdsdelen voorbij, zodat je kunt zien hoe de ideeën en wetten van Advance het land en zelfs de planeet beïnvloeden.

Het is een interessante kijk op hoe de media ons dagelijks beïnvloeden, en hoe één persoon achter een bureau een impact kan hebben op miljoenen mensen, zelfs als ze dat niet willen. De talloze keuzes die je maakt, zullen je op verschillende manieren bijten, met als hoogtepunt een van de 14 mogelijke eindes, waardoor je genoeg redenen hebt om de 6-8 uur durende verhaalmodus opnieuw te bekijken. Hoe laat je een beroemdheid kennismaken met de rest van de wereld? Laat je die potentieel verdeeldheid zaaiende foto van hen zien? Zet je de camera's uit als het heet wordt? En er is geen raar goed/kwaad kompas dat je pad leidt - je neemt beslissingen, hoopt op het beste, en soms werkt het, soms niet. Wat de conclusie ook is, het lijkt erop dat uw beslissingen belangrijk zijn.

Alles wordt uitgezonden door uren en uren FMV, die wordt gespeeld door een ongelooflijk getalenteerde cast die een geweldige tijd lijkt te hebben met de vaak bizarre capriolen van de game. Not For Broadcast, ondanks dat het een serieus complot in het centrum heeft, geniet ervan om te ploeteren in het bizarre, met bewust speelgoed, vreselijk domme beroemdheden en wetenschappers opgesloten onder Dante's Taint. Het is een fijne lijn om te betreden, maar NotGames doet fantastisch werk door hun duistere komedie in evenwicht te brengen met oprechte momenten en gepaste emotionele passages. Er was één portie in het bijzonder dat me schokte, en het kostte me minstens vijf minuten om het spel te hervatten en verder te spelen. Dat zie je niet vaak in een videogame.

Het probleem is dat het moeilijk is om te bespreken waarom het uitstekende verhaal van Not For Broadcast werkt zonder belangrijke plotpunten weg te geven. Ik verlang ernaar om te praten over specifieke gebeurtenissen en situaties die me diep in de emoties hebben geraakt, me hebben laten grinniken, of me er gewoon toe aanzetten te pauzeren en na te denken. In plaats daarvan laat ik het hierbij, maar het volstaat te zeggen dat het script haarscherp is en het meeste uit de FMV haalt. Gezien het beperkte budget betwijfel ik of NotGames een game als deze met animatie had kunnen maken. Het is onmogelijk om je dit spel voor te stellen zonder Paul Baverstock als hoofdanker Jeremy Donaldson, een snauwende en strijdlustige man die steeds ontevredener wordt over de manier waarop het nieuws wordt gemanipuleerd. Megan Wolfe (Andrea Valls) is net zo boeiend als het nieuwste lid van de National Nightly News en klimt op in de gelederen om het op te nemen tegen Jeremy. Het gebruik van FMV dient ook om de overgangen tussen de sombere, gruizige passages en de wilde, vreemde momenten glad te strijken.

Om te beginnen met de camera's zelf, brengt het draaien van de uitzending veel werk met zich mee. De vier panelen aan de linkerkant van de bedieningstafel tonen de verschillende camerabeelden, terwijl het centrale scherm de huidige selectie toont. Het display uiterst rechts laat zien wat kijkers thuis bekijken, wat een live-uitzending is die slechts twee seconden achterloopt op wat je ziet. De game stelt een paar cruciale regels op om je te helpen: kies een camera die laat zien wie er aan het woord is en houd een foto niet langer dan 10 seconden vast, anders zullen kijkers zich vervelen. Schakel in plaats daarvan over naar een reactie-opname of een groothoekfoto en houd deze minimaal 1 seconde vast voordat je terugkeert.

Kort daarna komen er meer uitdagingen; interferentie bedreigt de transmissie, dus een kleine grafiek moet worden gecontroleerd om de groene lijnen binnen de witte band te houden. Vloeken moeten worden verwijderd door de censuurknop ingedrukt te houden, geluidseffecten moeten worden geselecteerd voor specifieke delen, advertenties moeten op de juiste tijden worden getoond, enzovoort. Not For Broadcast bevat ook regelmatig eenmalige incidenten, zoals het moeten zappen van gevoelig speelgoed uit de zendtoren of het gebruik van een ventilator om hete apparatuur te koelen. Er zijn zelfs muzikale nummers wanneer snijden op de maat resulteert in een toename van het aantal kijkers.

Later in het spel kunnen de dingen nogal hectisch worden. Omdat de gouden regel om je te concentreren op degene die aan het woord is, tot veel te veel sneden kan leiden, kunnen segmenten met meerdere mensen een warboel worden. Helaas is het spel niet altijd duidelijk over wat er mis is gegaan. Ik kreeg vaak een goed cijfer voor uitzending, maar toen ik bij het uitgebreidere informatiescherm kwam, zag ik dat ik een vreselijke bewerking had uitgevoerd. Ik heb alles geprobeerd om het beter te maken, maar ik lijk maar niet in de flow te komen van wat Not For Broadcast van mij verlangt.

Ik geniet ervan hoe het drukke werk van de gameplay je zo bezig houdt dat je het nieuws of wat iedereen zegt niet opmerkt. Concentreer je op het voltooien van je taak in de stand, en het is waarschijnlijk dat elk teken dat er iets misgaat in de eerste twee uur aan je voorbij zal gaan. De archieven, waarmee je uitzendingen terug kunt kijken en kunt luisteren naar andere cameraperspectieven die tijdens de uitzending niet te horen waren omdat je de camera ergens anders moest concentreren, zijn een geweldige aanvulling om dit te compenseren.

Helaas vind ik dat de gameplay ontbreekt. De eerste paar uur waren leuk omdat ik leerde camera's te verwisselen, slechte woorden te censureren, interferentie te controleren en advertenties te plaatsen. Maar na een tijdje verdwijnt het gevoel van druk werk, begint de eentonigheid en begint alles te voelen als een eindeloze reeks vervelende minigames. Ik veronderstel dat er zou kunnen worden beargumenteerd, en waarschijnlijk zou moeten zijn, dat de gameplay thematisch geschikt is — net zoals steeds opnieuw hetzelfde werk doen, hersenloos en rot kan worden, een kwestie van door de bewegingen gaan totdat er iets groots gebeurt, wat in dit geval is de beslissing over hoe de nieuwe regering, gasten en andere groepen moeten worden geportretteerd.

Maar dat is de realiteit, en ik speel geen games om aan de realiteit te ontsnappen. Ik zou zijn gestopt met spelen in de eerste 3 of 4 uur als het verhaal niet zo goed, boeiend en interessant was, omdat de gameplay op zich gewoon niet sterk genoeg is. De makers hebben echter keuzes toegevoegd om functies van de gameplay aan te passen, zoals het inschakelen van autocensuur, het veel gemakkelijker maken om met interferentie om te gaan en het tempo waarin kijkers verloren gaan aanzienlijk te verlagen.

Tussen uitzendingen door keert het spel naar het dagelijkse leven thuis, wanneer er beslissingen moeten worden genomen en sommige van de gevolgen van de uitzendingen zullen worden gezien. De broer van mijn partner kwam aan de deur en vroeg om mijn paspoort zodat hij en zijn familie het land konden ontvluchten voordat hun geld werd gestolen voor het grotere goed. Is het de moeite waard om geld opzij te zetten voor de reis van mijn dochter? Moedig ik mijn zoon aan om actiever te worden met Advance naarmate hij ouder wordt? En hoeveel meer hel zal ik moeten doorstaan ​​als ik in het weekend weer aan het werk ga in plaats van quality time door te brengen met mijn partner?

Geld is een van de meest voor de hand liggende manieren waarop de manier waarop u met het nieuws omgaat, het leven van uw gezin beïnvloedt. Goed werk leveren, wat meestal inhoudt dat je alles moet aanpassen en meespelen met Advance, levert meer geld op, wat een directe impact heeft op een aantal zaken, waaronder een aantal verwoestende scenario's. Een meer slinkse strategie is om de aandelenmarkt te manipuleren door bepaalde advertenties uit te zenden. Ik ben dol op het idee om in het midden van alles te zitten en een balans te moeten vinden tussen doen wat je denkt dat goed is en wat het beste is voor je gezin.

Helaas is er een enorme kloof tussen je werk en je privéleven. Er zijn uren en uren aan beeldmateriaal in de studio vol discussie waardoor we de ankers en gasten kunnen leren kennen. Er is een connectie, of je die mensen nu wel of niet leuk vindt. Het leven thuis wordt echter verbeeld door levenloze achtergrondbeelden en woorden. Alles is dubbelzinnig, wat met opzet lijkt te zijn. Je familie wordt nooit gezien en je partner wordt aangesproken met hun voornaam, Sam, of zoals zij/hen, dus het kan iedereen zijn. Met die dubbelzinnigheid komt een gebrek aan persoonlijkheid - ik heb geen idee wie Sam is, wat ze leuk vinden, niet leuk vinden of wat hun gevoel voor humor is. Ik heb naar verluidt twee kinderen, maar daar kan ik je niets over vertellen. Ik heb geen idee hoe mijn huis eruitziet.

Het geeft beslissingen een holle betekenis en maakt de uitkomsten van dergelijke beslissingen onbruikbaar. Het zou me niet schelen als er enorme, dramatische beats waren. Ik ken iedereen bij het radiostation, maar ik heb geen idee wie mijn familie is. Het zijn slechts tekstfantomen.

Ik heb eerder gezegd dat gameplay koning is, en hoewel ik dat nog steeds geloof, zijn er altijd uitzonderingen op de norm, en Not For Broadcast is daar ongetwijfeld een van. Een korte blik op de Steam-recensies laat zien dat veel mensen aanzienlijk meer geboeid waren door de gameplay dan ik. Hoe dan ook, de originele concepten en het uitstekende schrijven wogen naar mijn mening ruimschoots op tegen de hectische taak van het hosten van een live-uitzending. Het uitgangspunt is uitstekend, een fris concept in een industrie vol klonen en rote design, de karakters en het schrijven zijn fantastisch, en de manier waarop beslissingen terugkeren voordat ze je in de privé raken, is fantastisch.

Dit maakt het scoren natuurlijk wat moeilijker. Ik geef niet om de gameplay en ik denk dat de familie-elementen onderontwikkeld zijn, maar ik geniet van al het andere. Gelukkig, aangezien dit mijn recensie is en ik een slordige eikel ben, zal de score...